Metoda badań powierzchniowych jest podstawowym i najczęściej używanym przez archeologów sposobem lokalizacji i identyfikacji nowych stanowisk archeologicznych od XIX w. (link do posta o badaniach pow.). W tym samym czasie poszukiwano innych, nieinwazyjnych metod lokalizowania pozostałości dawnych siedzib człowieka. Jedną z nich są zdjęcia lotnicze.
Pierwsze zdjęcia lotnicze stanowisk archeologicznych pochodzą z końca XIX w. Wykonał je przy użyciu balonu Giacomo Boni na Forum Romanum w 1896 r. Pierwszym archeologiem, który na większą skalę wykorzystał zdjęcia lotnicze, był Henry Wellcome. W latach 1913-1914 podczas badań wykopaliskowych na stanowisku Jebel Moya w Sudanie wykorzystał do rejestrowania z wysokości kilkunastu metrów latawce skrzynkowe ze zdalnie sterowanym aparatem fotograficznym.
Zdjęcia lotnicze stanowią doskonały sposób pozyskiwania informacji o stanowiskach archeologicznych. Ułatwiają ustalenie ich zasięgu i układu, a także pośrednio stanu zachowania, funkcji, chronologii oraz relacji pomiędzy nimi a elementami środowiska przyrodniczego.
Fotografia lotnicza pozwala przede wszystkim na obserwację szaty roślinnej na dużym obszarze. Człowiek, ingerując w środowisko, naruszał przez wieki naturalne nawarstwienia: budował ziemne, drewniane i kamienne wały, stawiał domostwa (ziemianki, półziemianki), kopał rowy obronne, piece do wypału metali (dymarki) i grzebał zmarłych. Pozostałości tej działalności najczęściej nie są już dzisiaj widoczne na powierzchni ziemi. Można je jednak w sprzyjających okolicznościach uchwycić z lotu ptaka, obserwując roślinność. Pozytywne wyróżniki wegetacyjne powstają, gdy gleba w wypełniskach obiektów, dzięki zwiększonej zawartości związków organicznych i większej wilgotności, jest żyźniejsza niż jej otoczenie. Powoduje to bujniejszy wzrost roślinności nad obiektami archeologicznymi. Natomiast negatywne wyróżniki wegetacyjne powstają, kiedy obiekt archeologiczny zawiera kamienie, gruz ceglany, piasek lub glinę. W miejscach jałowych powstają niekorzystne warunki dla wzrostu roślin, które są w tych miejscach zauważalnie niższe i mniej obfite.
Pozostałości działalności ludzkiej łatwiej dostrzec w terenie przy sprzyjających warunkach atmosferycznych. Kiedy słońce znajduje się nisko nad horyzontem, powstają długie cienie, uwypuklające nawet niewielkie zróżnicowanie powierzchni (wyróżniki cieniowe). Zimą gromadzenie się śniegu w formie zaspy po zawietrznej stronie wzniesienia podkreśla rzeźbę terenu. Podczas odwilży promienie słoneczne roztapiają najpierw cienką pokrywę śnieżną na wzniesieniach, a pozostające w cieniu miejsca za wałami i w zagłębieniach pozostają nadal zaśnieżone (wyróżniki śniegowe). Z kolei w czasie wiosennych roztopów wierzchołki nawet fragmentarycznie zachowanych obiektów archeologicznych wystają ponad poziom wody, tworząc tzw. wyróżniki zalewowe.
Zdjęcia lotnicze wykorzystali również archeolodzy z bolesławieckiego muzeum, podczas badań archeologicznych prowadzonych w 2005 r. w miejscowości Nowa. Za pomocą aparatu cyfrowego przymocowanego do lotni wykonano szereg zdjęć stanowiska archeologicznego obejmującego cmentarzysko ciałopalne z epoki brązu. Zdjęcia pozwoliły określić jego zasięg oraz lokalizację i miejsca koncentracji pochówków.
Muzeum Ceramiki
11.00-17.00
Centrum Dawnych Technik Garncarskich
nieczynne
Punkt Informacji Turystycznej
10.00-16.00
Muzeum Ceramiki
11.00-17.00
Centrum Dawnych Technik Garncarskich
nieczynne
Punkt Informacji Turystycznej
10.00-16.00
Muzeum Ceramiki
nieczynne
Centrum Dawnych Technik Garncarskich
nieczynne
Punkt Informacji Turystycznej
nieczynne
Muzeum Ceramiki
nieczynne
Centrum Dawnych Technik Garncarskich
nieczynne
Punkt Informacji Turystycznej
nieczynne
