Bracia szpitalnicy z Zakonu Ducha Św. zbudowali w tym miejscu klasztor i szpital. Dokładna data założenia nie jest znana. Zadaniem zakonu była opieka nad podróżnymi, chorymi i biedakami. Około roku 1260 klasztor przejął Zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą sprowadzony na Śląsk w I połowie XIII w. z Czech. Ich zadaniem była również opieka nad chorymi. Funkcjonowanie szpitala umożliwiały liczne nadania książęce i biskupie – książę głogowski Konrad I zwolnił posiadłości szpitala od obciążeń, nadał łany we wsi Bożejowice i kaplicę we wsi Bolesławice, a biskup Tomasz I przekazał dziesięciny z obu wspomnianych wyżej wsi. Sami bracia zakupili jeszcze młyn koło Bolesławca i łany we wsi Bolesławice. Po śmierci księcia nadania prawie zanikły, a bracia spełniali obowiązki duszpasterskie w pobliskich wsiach. W czasie reformacji nastąpił upadek klasztoru, który wraz z posiadłościami miasto zakupiło w 1569 r. od Bartłomieja Mandela, mistrza od św. Macieja, za 350 talarów. Po sekularyzacji zakonu kościół Św. Ducha w roku 1827 został rozebrany, zaś na jego miejscu wzniesiono szpital miejski. Od 1924 r. mieścił się tu dom starców. W 1945 r. utworzono tu na krótko sowiecki szpital wojskowy. Wiosną 1947 r. budynki zajęły przybyłe z terenów Jugosławii siostry ze Zgromadzenia Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa założonego przez św. Marię de Mattias.