Była to jedna z trzech głównych szkół tego typu na terenie Niemiec wzorowana na rozwiązaniach austriackich. Od momentu powstania do końca I wojny światowej nosiła nazwę Królewskiej Zawodowej Szkoły Ceramicznej, od 1919 r. – Państwowej Zawodowej Szkoły Ceramicznej. Wybudowany w 1897 r. budynek posiada elewacje wykonane z surowej cegły (tzw. Rohbau) charakterystyczne dla architektury szkoły berlińskiej. Bryła budynku została zakomponowana asymetrycznie, z bocznie umieszczonym głównym wejściem i klatką schodową. W roku 1930 od strony południowej powstała, Szkoła Szkła (Glasfachschule) zbudowana według projektu Artura Henniga. Nowa część jest przykładem architektury modernistycznej, która doskonale łączy się z częścią starszą, tworząc harmonijną całość. Budynek prezentuje charakterystyczne dla końca XIX w. rozwiązania o wysokim standardzie użytkowym i technicznym, m.in. duże, przestronne, jasne sale przeznaczone na pracownie rysunku i modelarnie.