W czerwcu 1954 r. L. Piątkowski ponownie wybrał się na zamek, by razem z przyjaciółmi poszukać tunelu rzekomo znajdującego się w jego podziemiach. Po drodze na szczyt zatrzymali się na chwilę przy kościele Narodzenia Najświętszej Marii Panny, przy którym znajduje się mauzoleum rodu Schellendorf, właścicieli zamku w latach 1753-1800. Po zbadaniu znajdującej się na dziedzińcu warowni studni oraz po spenetrowaniu wszelkich dostępnych piwnic i zagłębień terenu poszukiwacze, za radą napotkanych turystów, udali się do położonego u stóp wzgórza pałacu. Barokowa rezydencja, wzniesiona w latach 1718-1727 przez znanego architekta Johanna Blasiusa Peintnera, pełniła wówczas funkcję hotelu robotniczego Zakładów Górniczych „Konrad”. Jeden z lokatorów wskazał im niewielki otwór w ziemi pod rozłożystą lipą rosnącą w przypałacowym parku. Jego zbadania podjął się L. Piątkowski: „Nie tracąc czasu, ubieram kombinezon i opuszczam się w dół. (…) Tunel pod pałacem zasypany popiołem. Udaję się w przeciwnym kierunku (…). Po 200 m przeziera światło. Wychodzę na powierzchnię w jakimś ogrodzie ku zdumieniu gospodyni pasącej opodal kozy”. Ku rozczarowaniu Piątkowskiego tajemniczy tunel okazał się zwykłym kanałem ściekowym.