Ceramika unikatowa, sugestywnie nazywana przez Francuzów „sztuką gliny i ognia”, podobnie jak ciało ludzkie ma charakter fenomenologiczny – wymyka się pojęciowym spekulacjom, wymaga bezpośredniego doświadczania tego, czym jest. Dlatego tak trudno ująć ją w słowa.

Jest stricte sztuką materii: stwarzaniem realnej struktury tak, jak dzieje się to w przyrodzie, nie zaś tworzeniem obrazu czegoś, tworzeniem wrażenia jakiejś rzeczy. Jest materialnie konkretna jak kamień i metafizyczna w swojej ekspresji jak zjawa. Powstaje przecież na styku wciąż tajemniczej psychiki człowieka i najdosłowniej namacalnej gliny – owego medium użyczającego cielesności temu, co bezcielesne. Pod tym względem jest podobna alchemii. Tu także środkiem jest działanie w materii, drogą podróż wewnętrzna, a celem transmutacja.