Wiadukt kolejowy rozpięty nad doliną rzeki Bóbr jest od momentu powstania zaliczany do największych atrakcji miasta. Prace pod kierunkiem Engelhardta Gansela prowadzono w latach 1844–1846. Wiadukt należy do potężnych budowli: wysokość 26 m, długość 490 m, szerokość 8 m. Z 35 łuków 7 najszerszych rozpościera się nad rzeką – każdy z nich ma 15 m; 20 środkowych łuków osiąga szerokość 11,3 m, a 8 łuków skrajnych – 5,65 m szerokości. Filary imponują równie ogromnymi wymiarami – osiem głównych, zwanych wieżami, ma po 3,75 m grubości, mniejsze – od 3,15 do 2,5 m. Do budowy wiaduktu użyto łącznie 33 400 metrów sześciennych materiałów. Przy jego wznoszeniu zatrudniono ponad 600 robotników, którzy przez pewien czas pracowali również w nocy. Zużyto 14 500 t wapna i 400 t cementu. Sama budowa rusztowania, przy której pracowało 100 ludzi i na którą zużytkowano 12 tys. pni drzew o długości 15–25 m pochłonęła 60 tys. talarów. Koszty całości osiągnęły zawrotną wysokość 400 tys. talarów. Chociaż kwota ta zdaje się bardzo wysoka, specjaliści wyliczyli, że tylko bliska lokalizacja niezbędnych do budowy materiałów pozwoliła obniżyć koszty aż o połowę. Budowla została wysoko oceniona i w roku 1847 rząd pruski odznaczył architekta orderem Czerwonego Orła. Dziś wiadukt uznawany jest nie tylko za wysokiej klasy wytwór techniki, ale też cenny obiekt artystyczny. Z jednej strony widoczna jest inspiracja rzymskimi akweduktami, z drugiej zaś zespół dekoracyjnych form nawiązuje do ulubionej przez Gansela architektury gotyckiej