Lapidarium w muzealnym parku założone zostało wkrótce po otwarciu Muzeum Miejskiego w Bolesławcu w 1911 r. Z tyłu budynku przy dzisiejszej ul. Mickiewicza 13 wydzielono część miejskich plant z pozostałościami średniowiecznych murów miejskich i na ich tle zaczęto ustawiać zabytki kamieniarskie przywożone z różnych miejsc w Bolesławcu i okolicach. Ze względu na brak przedwojennych rejestrów muzealiów nie posiadamy dokładnych danych co do ich ilości i rodzaju, lecz wiadomo, że już w 1920 r. tworzyły rodzaj ekspozycji plenerowej. W kolekcji były zarówno rzeźby figuralne, elementy architektoniczne oraz płyty nagrobne i epitafijne. Nie wszystkie zdeponowane w okresie przedwojennym zabytki przetrwały do naszych czasów. Nieliczne, które ocalały, należą obecnie do ciekawszych zabytków w zbiorach obecnego Muzeum Ceramiki. Są wśród nich późnobarokowa chrzcielnica, kamienny herb rodu von Frankenberg-Schellendorf, kolumna z późnoromańskiego kościoła czy fragment tablicy nagrobnej bolesławieckiego aptekarza Michaela Appela zmarłego w 1663 r. W 1929 r. w odgradzającym posesję od południa murze obronnym przebito wejście, osadzając w nim późnobarokowy portal przeniesiony z kamienicy Bruna Ulbricha przy Zollstrasse 14 (obecnie ul. B. Prusa).

Po zakończeniu II wojny światowej ponowne otwarcie muzeum nastąpiło w 1953 r. i od tego czasu zespół lapidarium powiększył się o dalsze obiekty. Większość z nich stanowią epitafia i tablice nagrobkowe z cmentarza ewangelickiego przy ul. Garncarskiej i cmentarza przy ul. Ptasiej. Znajdują się tutaj również inne nietuzinkowe zabytki, takie jak XV-wieczny krzyż pokutny zlokalizowany pierwotnie w Kruszynie czy kamień okolicznościowy ufundowany w 1905 r. dla upamiętnienia 100. rocznicy śmierci poety Friedricha Schillera, usytuowany pierwotnie przy ul. gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila”.