W Bolesławcu światło elektryczne rozbłysło po raz pierwszy 25 stycznia 1910 r. Budowę lokalnej sieci elektroenergetycznej rozpoczęto w sierpniu 1909 r. W centrum miasta przewody poprowadzono w ziemi, a na przedmieściach zawieszono na słupach (linia napowietrzna). Początkowo funkcjonowanie sieci było dalekie od doskonałości, częste awarie pozbawiały prądu i światła całe miasto.
W energię elektryczną zaopatrywała mieszkańców elektrownia Związku Krajowego Prowincji Śląskiej (Elektrizitätswerk des Provinzialverbandes der Provinz Schlesien) na zaporze w Leśnej (najstarsza elektrownia wodna w dzisiejszej Polsce), która – według danych z 1914 r. – osiągała moc 2700 kW (czyli mniej więcej tyle, ile potrzeba do zasilania tysiąca żelazek). Mając na uwadze niedobory mocy występujące przy niskim stanie wody, podłączono ją do elektrowni węglowej w Wałbrzychu. Linia elektroenergetyczna prowadząca z Leśnej do Bolesławca przebiegała przez Kościelniki, Nowogrodziec, Mierzwin, Ocice, Bożejowice i docierała do miasta na obszarze „małego lasu miejskiego” (Kleine Zeche) przy obecnej ul. Jana Matejki. Tutaj, przy drodze do restauracji „Neu-Breslau” w Bożejowicach znajdowała się stacja transformatorowa, skąd liniami napowietrznymi doprowadzano energię elektryczną do miasta. W pobliżu skrzyżowania ulic Komuny Paryskiej i Obrońców Helu linia napowietrzna zmieniała się częściowo w linię kablową (podziemną), którą stosowano głównie w wąskich uliczkach śródmieścia.
W maju 1925 r. ukończono budowę przebiegającej przez powiat linii wysokiego napięcia 100 kV. Do Bolesławca linię poprowadzono przez Lasy Kliczkowskie, Bolesławice, Bóbr i południową część „małego lasu miejskiego” przy ul. Leśnej do stacji transformatorowej wybudowanej w pobliżu cegielni Gansela przy obecnej ul. Jana Matejki. Tą drogą miasto otrzymywało prąd z Łużyckiego Zagłębia Węglowego.
Według danych na 31 marca 1911 r. w Bolesławcu do prądu było podłączonych 4709 żarówek, 7 lamp łukowych, 99 silników o mocy 356 KM i 401 liczników energii elektrycznej. Dwadzieścia pięć lat później było to 35 450 żarówek, 75 lamp ulicznych, 652 silniki, 836 urządzeń i 4513 liczników energii elektrycznej. Proporcjonalnie wzrosło także zużycie energii elektrycznej: z 169 086 kWh w 1910 r. do 2 244 225 kWh 1933 r. Dla porównania, w 2015 r. wyniosło ono 26 500 000 kWh.
