Pałac został sprzedany między 1898 a 1900 r. i przez następne 20 lat kilkakrotnie zmieniał właścicieli. Na początku XX w. należał do Giovanniego Vallata (wzmianki z 1903 i 1907 r.), a przed I wojną światową – do właścicieli fabryki wyrobów drewnianych Martin & Barasch (wzmianka w 1913 r.). W 1920 r. budynek został zakupiony przez bolesławiecki magistrat. Po przebudowie otrzymał nazwę Dom Młodzieży (Jugendhaus) i stał się siedzibą różnych instytucji zajmujących się opieką nad dziećmi i młodzieżą. W obiekcie działały bursa dla młodzieży szkolnej, żłobek, przedszkole, schronisko dla turystów, poradnia dla matek i gabinet dentystyczny dla dzieci. Na pierwszym piętrze zachodniego skrzydła mieściła się biblioteka miejska z czytelnią, kierowana przez Oskara Herberta Müllera. W latach 1928–1929 nastąpiła jej przebudowa – połączona ze zmianą wyposażenia – według projektu Artura Henniga, znanego artysty i wykładowcy w Państwowej Zawodowej Szkole Ceramicznej w Bolesławcu. Niedługo potem wszystkie wspomniane instytucje przeniesiono w inne miejsca, a w budynku zaczęła działać placówka pomocy społecznej. Na początku 1933 r. pałac zajęły bojówki SA (oddziały szturmowe NSDAP), które utworzyły w nim swoją szkołę sportową. Rok później budynek przeszedł w ręce innej nazistowskiej organizacji – RAD (Reichsarbeitsdienst – Służby Pracy Rzeszy), która prowadziła w nim szkołę dowódców. Od 1942 r. obiekt pełnił funkcję szpitala wojskowego.