W 1978 r. rozpoczęto realizację programu pod nazwą Archeologiczne Zdjęcie Polski (w skrócie AZP), opartego na badaniach powierzchniowych. Program miał służyć celom naukowym i konserwatorskim. W jego ramach każde stanowisko archeologiczne rejestrowano na mapach w skali 1:25 000 (później w skali 1:10 000) i zakładano dla niego kartę ewidencyjną (Karta Ewidencji Stanowiska Archeologicznego, w skrócie KESA). Niestety AZP czasami nieprecyzyjnie określało rodzaj i zasięg stanowiska, podając ogólną informację (np. ślad osadniczy w promieniu 500 metrów od miejsca znalezionych zabytków). Weryfikacji danych zawartych w karcie AZP dokonywano, prowadząc regularne badania archeologiczne, realizowane najczęściej podczas inwestycji budowlanych.