Izabela Zdrzałka urodziła się w Załużu (obwód tarnopolski, obecnie Ukraina), Ukończyła szkołę podstawową, gimnazjum i liceum w Zbarażu. W latach 1939-1945 pracowała w miejscowym szpitalu. Po zakończeniu wojny osiedliła się wraz z rodziną w Świebodzicach koło Wałbrzycha.W 1946 r. rozpoczęła studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, gdzie w 1952 r. uzyskała dyplom w pracowni Mieczysława Pawełki. Jeszcze jako studentka została zatrudniona w Spółdzielni Pracy Przemysłu Ludowego i Artystycznego w Bolesławcu (obecnie “Ceramika Artystyczna” Spółdzielnia Rękodzieła Artystycznego), gdzie powierzono jej nadzór nad powstającą malarnią. Po ukończeniu studiów objęła nowo utworzone stanowisko kierownika artystycznego, które piastowała do 1958 r.

W tym czasie pracowała jednocześnie jako projektant form, zdobin i technolog. Wdrożyła do produkcji kilkadziesiąt autorskich naczyń o asymetrycznych kształtach i miękkich liniach. Opracowała receptury kolorowych angob, emalii i kilkunastu barwnych szkliw skaleniowych (odcienie brązu, zieleni i błękitu) oraz artystycznych szkliw redukcyjnych i krystalicznych. Stosowała różnorodne techniki dekoracji: podszkliwną stempelkową (przy użyciu gąbkowych i gumowych stempli), emaliami na szkliwie ziemnym i szkliwach kolorowych (z wykorzystaniem rożka, później gruszki) oraz sgraffito (ornamenty ryte na barwnych angobach). Na bazie tych technik zaprojektowała kilkadziesiąt dekoracji, które harmonijnie podkreślały tektonikę naczynia. Początkowo stosowała motywy zaczerpnięte ze sztuki ludowej i bolesławieckiej tradycji, tworzyła scenki rodzajowe malowane i rytowane. Z czasem zrezygnowała z nich na korzyść abstrakcyjnych dekoracji wykonywanych barwnymi szkliwami, nawiązujących do stylistyki obowiązującej ówcześnie w sztuce użytkowej.

W 1958 r. odeszła do prywatnego Zakładu Ceramiki Szlachetnej „Puchalski i S-ka”, gdzie do 1972 r. również zajmowała się projektowaniem naczyń, opracowywaniem nowych szkliw i nadzorowaniem produkcji. Ponadto w latach 1960-1977 prowadziła zajęcia z rysunku i rysunku technicznego w bolesławieckich szkołach średnich. Po przejściu na emeryturę projektowała pojedyncze formy dla różnych producentów.

Poza pracą zawodową zajmowała się także tworzeniem ceramiki unikatowej, korzystając z zaplecza „Ceramiki Artystycznej” i zakładu Eugeniusza Niemirowskiego w Parzycach. W 1966 r. została członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Prace artystki znajdują się w Muzeum Ceramiki w Bolesławcu i Muzeum Narodowym we Wrocławiu.